Waldorf & Statler – Οι Αιώνιοι Γκρινιάρηδες του Muppet Show σε Συλλεκτικές Φιγούρες

Αν έχεις μεγαλώσει με το The Muppet Show, τότε σίγουρα δεν μπορείς να ξεχάσεις τους δύο πιο καυστικούς, σαρκαστικούς και ξεκαρδιστικούς παππούδες της τηλεόρασης: τον Waldorf και τον Statler.

Η Πρώτη τους Εμφάνιση

Οι χαρακτήρες του Waldorf και του Statler εμφανίστηκαν για πρώτη φορά το 1975, στο αρχικό πιλοτικό επεισόδιο του The Muppet Show με τίτλο The Muppet Show: Sex and Violence (ναι, αυτός ήταν ο τίτλος!). Από την αρχή είχαν τον ρόλο των σχολιαστών — ένα είδος "θεατρικών κριτικών" που δεν χάνουν ευκαιρία να γελάσουν με τις αποτυχίες των υπολοίπων.

Οι δύο παππούδες έβλεπαν το show από το ιδιωτικό τους θεωρείο και σχολίαζαν τα πάντα με καυστικό χιούμορ, ειρωνεία και πολλές φορές απλά κακία. Αλλά με έναν τρόπο που σε έκανε να γελάς – γιατί πάντα έλεγαν αυτό που ήθελες να πεις κι εσύ!

Από Πού Πήραν τα Ονόματά τους;

Τα ονόματά τους δεν είναι τυχαία. Προέρχονται από δύο ιστορικά ξενοδοχεία της Νέας Υόρκης:

Statler Hotel και Waldorf-Astoria

Ένας ωραίος φόρος τιμής στην "παλιά σχολή", που ταίριαζε με τον χαρακτήρα τους ως βετεράνοι του θεάτρου, του θεάματος και... της γκρίνιας.

Ποιοι τους Έφεραν στη Ζωή;

Ο Jim Henson, ο δημιουργός των Muppets, είχε βασικό ρόλο στην ανάπτυξη του concept.Ο Jerry Nelson έδωσε φωνή στον Statler στην αρχή, αλλά ο ρόλος πέρασε στον Richard Hunt.Ο Waldorf είχε αρχικά φωνή από τον Jim Henson και μετά τον ανέλαβε ο Dave Goelz.

Η χημεία μεταξύ των κουκλοπαικτών ήταν εκπληκτική και έπαιξε μεγάλο ρόλο στο πόσο ζωντανοί έμοιαζαν οι χαρακτήρες. Οι διάλογοι τους δεν ήταν απλά αστεία — ήταν καλογραμμένοι αυτοσχεδιασμοί που αντικατόπτριζαν την ψυχολογία του κοινού.

Ο Ρόλος τους στο The Muppet Show

Οι Waldorf & Statler δεν συμμετείχαν ενεργά στα σκετς του show. Ήταν όμως σταθερά παρόντες ως "αντι-ήρωες". Αντί να χειροκροτούν, χλεύαζαν. Αντί να ενθουσιάζονται, απογοητεύονταν. Και αν κάτι τους άρεσε… έκαναν αστεία για το πόσο δεν τους άρεσε.

Αλλά εδώ είναι το έξυπνο twist: ο ρόλος τους ήταν να μας θυμίζουν τον εσωτερικό μας σκεπτικιστή. Αντιπροσώπευαν εκείνο το μέρος του θεατή που σκέφτεται “Αυτό το αστείο δεν πέτυχε καθόλου” ή “Πάλι η Miss Piggy;”. Ήταν, με άλλα λόγια, το meta-humor του show: μια σχολιαστική φωνή μέσα στο ίδιο το έργο.